Juul, redacteur van De Verhalenfabriek en auteur van de gelijknamige serie neemt jullie wekelijks mee in haar date-avonturen.
Ik heb een match
Tien uur ’s avonds op een vrijdagavond en ik hang van verveling in een ongemakkelijke houding op de bank. Netflix is uitgespeeld, Instagram geeft aan dat ik alle berichten al heb gezien en op Whatsapp is het stil. Te stil. In mijn hoofd heeft iedereen een supergezellige avond en zit ik all by myself op de bank. Ik schenk een rood wijntje in, fatsoeneer de knot op mijn hoofd en slaak een diepe zucht. Wat ga ik doen? Sinds Jacques, Elles, Bart en ik met de ‘dry january’-challenge begonnen zijn en een maand niet meer daten om te detoxen van alle rampzalige dates van de afgelopen tijd, heb ik geen man meer aangeraakt. De eerste paar weken waren nog wel te doen. We zochten afleiding in gekke workshops en probeerden extra te sporten, ook zo’n goed voornemen. Maar deze week is saai. Buiten is het koud, nat en het heeft zelfs gesneeuwd. Door de stijgende gasprijzen zit ik standaard onder een kleedje op de bank, alleen. Ik.heb.huidhonger.
Ik speel met de gedachte om Tinder weer te installeren op mijn telefoon. Daten mag nog niet, daar is Elles heel streng in, maar ik kan wel spieken wat er op de markt is, toch? Jacques heeft de challenge na 2 weken al aan de wilgen gehangen en is met een of andere fashionjournalist naar Parijs vertrokken. Voorzichtig open ik de app. Alsof Elles mij van een afstandje een tik op mijn vingers kan geven. De eerste man is direct een leuke. Met een lieve lach kijkt hij de camera in en op de tweede foto likt een puppy met bruine krulletjes over zijn gezicht. Swipe. Typisch, een man met een grote vis in zijn handen. Jakkes, waarom mannen denken dat dat indruk maakt zal ik nooit begrijpen. Bijna geef ik de moed op. De ene tindermatch lijkt te mooi om waar te zijn en de ander lijkt een nachtmerrie. Toch swipe ik, je weet maar nooit. Dan popt er een melding in beeld. Je hebt een match. Nieuwsgierig open ik het profiel…