Juul, redacteur van De Verhalenfabriek en auteur van de gelijknamige serie neemt jullie wekelijks mee in haar date-avonturen.
‘Zit je weer te dromen?’ Verschrikt kijk ik naar hem op. Ik was even in gedachten verzonken. En als ik naar hem kijk, voelt het alsof ik inderdaad zit te dromen. Hij geeft een zacht kusje op mijn lippen die beginnen te gloeien na zijn aanraking. De oven piept. Het huis ruikt weer heerlijk naar verse croissants van de bakker die hij nog even opgewarmd heeft. De tafel is uitgebreid gedekt. Iets wat ik zelf nooit zou doen. Ik ben meer het type ‘snel een beetje yoghurt met muesli in een bakje en hop naar kantoor’. Ontbijten zit niet in mijn systeem. Maar bij hem wel. Als hij ‘s nachts bij mij slaapt, word ik ‘s ochtends wakker van de geur van overheerlijke croissantjes. Hij legt er twee op mijn bord en gaat tegenover mij zitten. Op de zijne smeert hij een dikke laag aardbeienjam. Zoetekauw, denk ik en ik voel mijn mondhoeken omhoog krullen in een verliefde glimlach. Oké, Juul, genoeg nu. Je kunt niet de hele dag naar hem zitten staren. Terwijl ik hem aankijk neem ik een hap van mijn croissant. De stukjes bladerdeeg vallen naast mijn bord.
‘Vanavond moet ik weer weg,’ zegt hij.
‘O,’ zeg ik. ‘Wanneer ben je weer terug?’
‘Over een paar dagen. Het zou niet lang moeten duren deze keer.’
‘Waar gaat de reis heen?’ vraag ik. Pling, hij neemt nog een grote hap en pakt zijn telefoon.
‘Deze moet ik even nemen.’ Gedachteloos eet ik mijn ontbijtje verder op. Er staat ook nog vers fruit op tafel. Wat is dit toch een bijzonder exemplaar. Welke man maakt er zulke uitgebreide ontbijtjes voor zichzelf klaar? Ik kende er tot voor kort geen een.
‘Juul,’ zegt hij, ‘Ik moet mijn spullen pakken. Ze willen eerder vertrekken.’ Ik trek een pruillip.
‘Geen toetje dus,’ zeg ik terwijl ik verleidelijk probeer te knipperen met mijn ogen. Hij grijnst en loopt op me af. Zijn handen vouwen zich om mijn gezicht en hij drukt zijn lippen op de mijne.
‘Eentje dan,’ zegt hij en hij verplaatst zijn handen naar mijn lichaam. Gretig beantwoord ik zijn kus en sla mijn armen om zijn nek.
Ik staar naar mijn telefoon. Dat doe ik nu al uren. Maar hoe lang ik ook kijk, er verschijnt niets. Geen berichtje, geen foto, zelfs geen hartje. Niets. En vooral… geen blauwe vinkjes. Heb ik iets verkeerd gedaan? Ik lees mijn laatste berichtje nog een keer. ‘Mis je, wanneer ben je weer terug?’ Dat was nu 3 dagen geleden en hij heeft het nog steeds niet gelezen. Hoe kan dat? Is er geen bereik waar hij nu is? Koortsachtig denk ik na of hij iets heeft laten vallen over een locatie. Het is me nog steeds een raadsel wat hij doet. En dat maakte mij tot vandaag niet zoveel uit. Maar nu moet ik het weten. Ik open Instagram om hem op te zoeken. Ineens bedenk ik me dat ik niet eens weet wat zijn achternaam is. Hoe kan dit? We hebben zoveel dates gehad. Hoe kan ik nou niet weten hoe hij heet? Gefrustreerd gooi ik mijn telefoon in de kussens van de bank en gooi mezelf er dramatisch overheen. Waar is hij?