Juul, redacteur van De Verhalenfabriek en auteur van de gelijknamige serie neemt jullie wekelijks mee in haar date-avonturen.
Nog net op tijd pakt de Vlaamse vreemdeling mij bij mijn polsen en voorkomt dat ik achterover val in het koude water. Onze gezichten zijn dicht bij elkaar. ‘Oef,’ weet ik alleen uit te brengen terwijl ik in zijn donkere ogen kijk.
‘Amai. Dat ging maar net.’ Lachend en een beetje geschrokken kijkt hij mij aan. Een aantal mensen is blijven staan om te kijken en begint te applaudisseren. Ook dat nog. Hij pakt mijn hand en maakt een korte buiging naar het publiek.
‘Merci, merci, aucun problème,’ zegt hij tegen ze en hij wuift dat ze mogen doorlopen. Als de voorstelling is afgelopen, loopt het publiek weer verder. Nog steeds heeft hij mijn hand vast.
‘Wat zegt u als wij eens een tas koffie gaan halen voor de schrik?’ Zijn Vlaamse accent is opvallend sexy.
‘Een kopje is genoeg hoor,’ zeg ik lachend. Hij negeert het grapje en biedt zijn arm aan. Ik haak mijn arm in de zijne en alsof we een stel zijn lopen we verder over de Pont d’léna naar een Frans café.
De hele dag trek ik op met Claude. Hij woont en werkt al een paar jaar in Parijs als singer-songwriter. En hij werkte onder andere mee aan een track van de populaire Barbara Pravi, bekend van het Songfestival. We zitten uren in het café langs de Seine tot ineens mijn telefoon gaat. Romy!
‘Waar ben je nou? Ik zit al een uur op je te wachten,’ roept ze door de telefoon.
Ik werp snel een blik op de klok en zie dat het pas halfzes is. Een uur valt dus wel mee, maar ik begrijp wat ze bedoelt.
‘Ik werd even afgeleid,’ zeg ik, terwijl ik in de donkere ogen van Claude kijk.
‘Waar ben je dan?’ vraagt ze ongeduldig.
Ik leg uit waar ik ben en tien minuten later komt een nieuwsgierige Romy aangehuppelt. Ze ploft aan onze tafel neer en steekt haar hand uit om zich voor te stellen.
‘Enchanté, zullen we nog wat bestellen?’ zegt Claude en hij wenkt de bediening.
De dag erna is Romy met een lichte hoofdpijn vertrokken naar dag twee van haar cursus. Ik pak mijn telefoon. Een berichtje van Claude. Hij is onderweg om mij de mooiste onontdekte plekjes van Parijs te laten zien. O, laat deze dag eeuwig duren, denk ik terwijl ik snel onder de kleine douche van het eenkamerappartement spring. Ik ben net op tijd klaar wanneer de bel gaat. Een breedlachende Claude pakt direct mijn hand en trekt mij met hem mee om op avontuur te gaan. We eten het luchtigste chocoladecroissantje dat ik ooit gegeten heb bij bakker Eric Kayser. En kopen bij een ander winkeltje een vers stokbrood en een paar kleine kaasjes om mee te picknicken in een van de parken. De hele dag voelt als een droom. Ik voel me zo licht en vrij. Parijs is prachtig in de warme voorjaarszon. Het is bijna jammer wanneer het vijf uur is en Romy zich snel weer bij ons zal voegen. Gearmd lopen we over de Pont de l’Archevêché die volhangt met liefdesslotjes. Een zacht briesje waait door mijn blonde lokken die ontsnapt zijn aan mijn half opgestoken haar.
Claude stopt midden op de brug om naar de opvallende slotjes te kijken. Ik blijf angstvallig bij de reling van de brug vandaan. Bang voor een herhaling van gisteren. Claude heeft daar duidelijk geen last van en leunt met zijn armen over de reling terwijl hij naar de laagstaande zon kijkt. Hij zucht diep.
Vragend kijk ik hem aan.
‘Ik zie u graag, Juul.’
Ik voel mij helemaal warm worden vanbinnen.
Hij draait zich naar mij toe en kijkt mij met een pijnlijke blik in zijn ogen aan. ‘Hoe moet dat nu wanneer je weer naar Nederland vertrekt?’
Ik haal mijn schouders op en kijk verliefd naar het Parijse uitzicht. Hij vangt mijn blik en buigt naar voren, zijn volle lippen raken bijna de mijne.
