Juul, redacteur van De Verhalenfabriek en auteur van de gelijknamige serie neemt jullie wekelijks mee in haar date-avonturen.
‘We kunnen nu direct vertrekken, Juul!’ zegt Romy enthousiast.
‘Nu, nu? Als in, we stappen nu in de auto en rijden even naar Parijs?’ Ik frons mijn wenkbrauwen. Niet mijn beste look besef ik en ik houd mijn gezicht snel weer in een neutrale positie. Een avondje tequila drinken begint zijn sporen na te laten. Ik moest drie dagen bijkomen van mijn avontuur, en van de ongemakkelijke situatie bij Jan thuis. Romy moest keihard lachen toen ik het haar vertelde. En nu nodigt ze mij uit om met haar mee naar Parijs te gaan om het goed te maken. De foto van Jan heeft een prijs gewonnen bij de Coiffure Awards en ze mag een workshop gaan volgen in de stad van de liefde.
‘Ach waarom ook niet,’ zeg ik.
Romy jubelt aan de andere kant van de lijn en zegt dat ze met een halfuurtje bij mij is.
In haar knalroze Fiat 500 sjezen we over de snelweg. Het verkeer zit mee en rond het middaguur zitten we al aan een Frans bistrotafeltje met een latte macchiato en een eclair. Giechelend bekijken we het langs struinende publiek. Zo typisch hoe je direct de Fransen eruit pikt. Iedere vrouw loopt langs met een Je ne sais quoi-uitstraling.
‘Ik zou dus zo graag willen weten hoe die vrouwen dat hier doen.’ verzucht ik. ‘Ze zien er allemaal uit om door een ringetje te halen. Hun krullen bouncen perfect op hun schouders. Wauw, zie je die vrouw daar met dat lange haar. Geweldig!’ Ik wijs naar een vrouw die druk bellend voorbij loopt.
‘Dat kunnen we bij jou ook doen hoor,’ lacht Romy.
‘Dan kom je iedere ochtend even in de stoel en föhn ik je haar in model. Zo doen die influencers dat ook.’
‘Dat lijkt mij echt zo fijn. Wie weet loop ik dan eindelijk een man tegen het lijf die in katzwijm valt. Maar geen Jan-types meer hoor!’ Lachend stoot ik Romy aan.
De volgende dag wandel ik alleen langs de Seine. Romy heeft haar workshop en ik moet mezelf tot 5 uur vanmiddag zien te vermaken. Een dagje shoppen op de Champs-Élysées gaat me een rib uit mijn lijf kosten. Ik heb met mezelf afgesproken daar ver vandaan te blijven. In gedachten verzonken loop ik in de richting van de Eiffeltoren. Maar misschien had ik dat beter niet kunnen doen. Het staat vol met verliefde stelletjes die in de lange wachtrij voor de lift staan. Parijs heet niet voor niets de stad van de liefde. Ik blijf hangen bij een van de hekken en staar over de Seine.
‘Pourquoi es-tu triste, mademoiselle?’
Ik kijk op in de ogen van een nieuwsgierige Fransman die zelf een kunstwerk uit het Louvre lijkt te zijn. Zijn gezicht is glad, geen stoppeltje te zien, als een gebeeldhouwde David van Michelangelo. Zijn neus is een beetje te groot voor zijn gezicht, wat zijn gelaatstrekken alleen maar aantrekkelijker maakt. Met zijn lichte tint, volle lippen en donkere ogen lijkt hij op die acteur uit The White Lotus.
‘Es-tu seul ici?’ gaat hij verder. ‘Ca va?’’
‘Non, malheureusement je ne parle pas français,’ zeg ik in mijn beste Frans. De enige zin die ik nog ken uit mijn Franse schooljaren. Dat en Quel vin accompagner ce plat? Een zin die Schotse Hottie mij nog geleerd heeft voor wanneer je geen standaard huiswijn bij je gerecht wil.
‘Ah, een Nederlandse,’ zegt hij met een Vlaams accent. ‘Ik dacht al zoiets te zien. Je valt op tussen de Françaises. Ik vroeg of het goed met u gaat. Je ziet zo droevig.’
‘Hmm, het is de stad, vrees ik. Als single word je op iedere straathoek met de liefde geconfronteerd.’
‘Ah oui, l’armour,’ verzucht hij. Ik draai me om en leun met mijn rug tegen het hek van de Pont d’léna. Plots geeft het hek mee!
